Τελευταίες
ώρες του χρόνου και ο νους μου πηγαίνει στους άστεγους, στους άπορους,
στους πρόσφυγες, στους φυλακισμένους, στους αρρώστους, στα παιδιά που νοσηλεύονται
και στις μάνες πάνω από το κεφάλι τους.
Τακτοποιώ διάφορα μέσα στο σπίτι, κοιτάζω την κόρη μου να κάνει γκριμάτσες αστείες... τάξη στη γενικότερη αταξία, όταν το βλέμμα μου πέφτει σε μια δήλωση του σκληρού και αδίστακτου Σόιμπλε και σε σχόλια των εγχώριων φρούτων της δημοσιογραφίας να τον σιγοντάρουν, με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως, πιστοί πάντα στις επιταγές των μεγαλοσυμφερόντων. Γελάω, για να μη χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. "Ψυχραιμία, όλα θα πάνε καλά..." ψελλίζω.