γράφει ο
Γιώργος Κυρίτσης
Η φορολογία αναδεικνύεται σε κεντρικό
θέμα της πολιτικής διαμάχης. Και καλώς συμβαίνει αυτό, καθώς γύρω από
τους φόρους, ποιός πληρώνει, πόσα και γιατί, οργανώνεται επί της ουσίας
ολόκληρη η πολιτική, οικονομική αλλά και η ιδεολογική διαμάχη στα χρόνια
του Μνημονίου. Η κυβερνητική πλευρά, αυτοί που εφαρμόζουν τα τελευταία
χρόνια τη σκληρότερη και πιο άδικη φορολογική πολιτική που γνώρισε ποτέ ο
τόπος, δηλώνουν ιδεολογικά αντίθετοι με τη φορολογία.
Η Αριστερά που
καταγγέλει την άγρια φορολόγηση των λαικών τάξεων κατηγορείται ότι έχει
ως ατζέντα την υπερφορολόγηση. Ο Σαμαράς έχει στήσει ολόκληρη τη
ρητορική του γύρω απο τις φοροελαφρύνσεις και ο Τράγκας καλεί σε δεξιά
πανστρατιά, με τη ΧΑ συμπεριλαμβανόμενη, ενάντια στην υπερφορολόγηση που
ετοιμάζουν... Τσίπρας και Μέρκελ.
Η ισοπεδωτική και εξουθενωτική φορολόγηση
των λαικών τάξεων στα χρόνια του μνημονίου έχει ενισχύσει την
ιδεολογική θέση των νεοφιλελευθερων, παρα το γεγονός ότι έχει αδυνατίσει
την πολιτική τους θέση. Η χαμηλή ανταποδοτικότητα των φόρων και η
διαφθορά των εισπρακτικών μηχανισμών ιστορικά, έχουν συμβάλει ώστε η
φορολογία να θεωρείται κάτι κακό από αυτές ακριβώς τις κοινωνικές τάξεις
που θεωρητικά ωφελούνται από την αναδιανεμητική λειτουργία της κι αυτή
είναι μια νίκη της άρχουσας τάξης στο πεδίο της ηγεμονίας την οποία η
Αριστερά πρέπει να ανατρέψει αν θέλει να έχει τη φιλοδοξία να αλλάξει τα
πράγματα.