γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Τρεις φορές τον χρόνο με πιάνει αλλεργία και δε θέλω να πάω στο σχολείο: όταν δίνουμε βαθμούς, όταν δίνουμε βαθμούς και όταν δίνουμε βαθμούς.
Για την ακρίβεια τα συμπτώματα ξεκινάνε λίγες μέρες πριν, τη στιγμή που η ονομαστική κατάσταση των μαθητών μου προσγειώνεται στο τραπέζι μπροστά μου.
Βλέπω τότε όλα τα ονόματα αλλιώς!
Ο Γιάννης μου είναι Ιωάννης, η Κατερίνα Αικατερίνη και ο Δημήτρης Δημήτριος… Τι μπελάς, Χριστέ μου, να πιάνω τον κατάλογο με τα άδεια κουτάκια, να ξέρω ότι στο τέλος θα τα γεμίσω, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή να παλεύουν μέσα μου γράμματα (ή αριθμοί, αναλόγως την τάξη) σε έναν αγώνα που γνωρίζω καλά κανένας δεν βγαίνει τελικά νικητής, ούτε καν ο άριστος!
Βαθμοί και έπαινοι δεν είναι παρά εργαλεία χειραγώγησης κι όποιος πάει να μου χρυσώσει το χάπι, θα περάσει δύσκολα.
Θα μου πεις πώς αλλιώς; Μη συνεχίσεις! Αλίμονο αν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να δείξουμε σε έναν νέο άνθρωπο ότι εκτιμάμε την προσπάθειά του, ότι παρατηρούμε τις μικρές αλλαγές που κατορθώνει, ότι ανησυχούμε αν κάποια στιγμή παρατάει τα όπλα…