γράφει η Στέλλα
Ρήγα
Περπατώ κι εγώ σ΄αυτόν τον δρόμο τον ελικοειδή, που μοιάζει ατελείωτος και σαν να μην οδηγεί πουθενά.
Ανάμεσα σε ανθρώπους, παιδιά, άγνωστους που περπατούν δίπλα μου σιωπηλοί, με κοιτούν
με το κεφάλι σκυμμένο.
Περπατάνε νηστικοί, ταλαιπωρημένοι και διψασμένοι. Κανείς δε μιλά. Κανείς δε λέει που πάνε. Και γιατί. Κανείς δεν τους ενημέρωσε.
Χωρίς αποσκευές. Χωρίς καπέλο και αδιάβροχο για τον δυνατό ήλιο και για την δυνατή βροχή. Μόνη τους αποσκευή η ΕΛΠΙΔΑ.