Πολιτικά παράδοξα των καιρών

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

«Οι άνθρωποι που δαγκώνουν το χέρι που τους ταϊζει, συνήθως γλύφουν τη μπότα που τους τσαλαπατά»
(Έρικ Χόφερ, Αμερικανός φιλόσοφος και συγγραφέας).

Μαθαίνουμε απ’ τα γκάλοπ που πάντα μέσα πέφτουν, τρομάρα τους, πως έρχεται

Πρωθυπουργός ο Κυριάκος ο άριστος , αυτοδημιούργητος και εξόριστος της χούντας απ’ τα γεννοφάσκια, κατά δήλωση του!

Ο λάτρης της ιστορίας που, κατά την εκπρόσωπο του, μάλλον ξεκινά το σωτήριο έτος της γέννησης του!
Ο γόνος και αμάλγαμα της μεγάλης δυναστείας των Μητσοτάκηδων που μας αφεντεύουν και μας κατηχούν 60 και βάλε χρόνια.
Με πρωτοπαλίκαρα τους «σώγαμπρους» Άδωνι και Βορίδη και παραδίπλα κάθε λογής «βαρόνους» με βιλαέτια και προσωπικές στρατηγικές.
Σφιχταγκαλιασμένος με το μεγάλο αμόρε το ΠΑΣΟΚ που αλλάζει ονόματα σαν τα πουκάμισα, ίσως και ΑΦΜ, και ονειρεύεται «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Κράτα με να σε κρατώ να καβατζάρουμε με δαύτους τους Συριζαίους που μπλέξαμε.

Και καλά, λογικό να ξεροσταλιάζουν για το αγνό ζεύγος Κυριάκου-Φώφης οι αμετανόητοι πρασινογάλαζοι κομματικοί στρατοί που δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο φευγιό τους.
Να τους λιγουρεύονται όμως και κάποιοι νοικοκύρηδες, σοβαροί και μετρημένοι, με το σταυρό στο χέρι, που έβλεπαν μια ζωή να περνούν μπροστά τους καμαρωτοί καβάλα στ’ άλογα κολλητοί, αετονύχηδες, αεριτζήδες, κατεργάρηδες και μπαταχτσήδες, χωρίς να πολυχολοσκούν οι τότε κυβερνώντες, ε αυτό δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους, μήτε ο θεός το συγχωρά.

Νοιώθουν άραγε αυτοί οι τίμιοι μαχητές της ζωής τι σινιάλο στέλνουν;
Χρεοκόπησαν τη χώρα τους, την εκπόρνευσαν στα πέρατα της οικουμένης, την έκαναν πειραματόζωο δανειστών και αγορών και τώρα κάποιοι σκέφτονται να ανταμείψουν από πάνω τους υπεύθυνους της συμφοράς.
Σαν να λένε «έλα μωρέ και τι έγινε, ένα κακό όνειρο ήταν, της μοίρας το γραφτό», ποιοι, αυτοί που μέρα νύχτα οδύρονται κι αγανακτούν (αλήθεια με ποιους;).
Χώρια που κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν το απλούστατο, πως άλλο πράγμα είναι αυτοί που μας πέταξαν αναίσθητους στο καναβάτσο κι άλλο πράγμα αυτοί που μας παρέλαβαν μισοπεθαμένους.

Για να μην παρεξηγηθώ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μια χαρά παραδοσιακά κόμματα είναι και μέσα τους κρύβουν και δυνάμεις του μέτρου και της λογικής.
Μόνο που η φουρνιά πολιτικών που είχε το πάνω χέρι, πώς να το κάνουμε, ήταν κατώτερη των περιστάσεων και μας χαντάκωσε χωρίς ακόμα να ζητήσει ένα ταπεινό συγνώμη. Κι όχι μόνο αυτό.
Οι σκληροί και αμετανόητοι που κάνουν κουμάντο σήμερα ονειρεύονται εκδικητική ρεβάνς ενώ οι μετρημένοι, άβουλοι και μοιραίοι, σωπαίνουν απογοητευτικά, στριμωγμένοι στη γωνία.

Ναι, τα θαλασσώνουν συχνά οι λαοί.
Και οι Αμερικάνοι ψήφισαν Τραμπ, οι Ούγγροι Όρμπαν, οι Ιταλοί δυο φορές τον μπούγκα-μπούγκα Μπερλουσκόνι.
Ποτέ όμως και πουθενά δεν θα ξαναψήφιζαν αυτούς που τους πέταξαν στα βράχια και τα σκυλόψαρα, βρίζοντας τους κι από πάνω πως «όλοι μαζί τα φάγανε».
Ποτέ και πουθενά δεν θα ξαναψήφιζαν πολιτικούς που θα ανεχόταν ή θα σιγοντάριζαν τους ξένους , όταν κατάμουτρα αποκαλούσαν τους πολίτες τεμπέληδες, ανεπρόκοφτους και σπάταλους.
Ποτέ και πουθενά δεν θα ξαναψήφιζαν πολιτικούς που θα έβαζαν τις κοινωνικές ομάδες να τσακώνονται μεταξύ τους , για να ελαφρύνουν τις δικές τους αμαρτίες.
Θα τους έστελναν στα αζήτητα όσο χρειάζεται, μέχρι τα κόμματα τους να πετάξουν τα βαρίδια και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες.

Λένε πως η κοινωνία μας έχει μνήμη χρυσόψαρου και συμπεριφορά χαμαιλέοντα.
Θα ήταν τραγικό να γίνει πιστευτό.
Αν έτσι είναι, μας πρέπει η χαμοζωή, καλύτερα ν’ ανοίξουμε ένα λάκκο να μας καταπιεί.
Αν καταντήσαμε κουφοί, στραβοί και ξεχασιάρηδες, μη μας κακοφαίνεται που μας έχουν του κλότσου και του μπάτσου, γίναμε θλιβερά ρετάλια και κομπάρσοι της ιστορίας.
Αν πληρώνεται με το μπενάκης και βγενάκης όποιος μας θυμίζει πομπές 30 χρόνων, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Τίποτα ανεξήγητο φυσικά από μια τέτοια περίεργη συμπεριφορά.
Τις αντιφάσεις του σύγχρονου ανθρώπου έχουν περιγράψει διαχρονικά φιλόσοφοι και διανοητές, μιλώντας για ψευδή συνείδηση, αλλοτρίωση και αποξένωση από τη φύση του, την κοινωνική του υπόσταση. το προϊόν της εργασίας του και απ’ τους άλλους ανθρώπους, καθώς ζει σε κοινωνία ατομικότητας και κατακερματισμού που επικρατεί το δόγμα «η αυτού μεγαλειότης ο εαυτούλης μου», έστω με την ευρύτερη έννοια (οικογένεια, κοινότητα, συντεχνία κλπ.).
Οι κοινωνικές επιστήμες δίνουν σ’ όλα απαντήσεις αλλά είναι ψιλά γράμματα για τις απολίτικες μάζες που έφτασαν στο σημείο να περιφρονούν την πολιτική, αυτή δηλαδή που ορίζει κάθε βήμα της ζωής τους!
Κάπως έτσι κατάντησαν σκλάβοι και πιόνια των δυνατών.

Αφήνοντας κατά μέρος τις επιστημονικές ερμηνείες, αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε.
Ποια υπόγεια ρεύματα διαπερνούν αυτούς τους τίμιους κι αξιοσέβαστους πολίτες, ανεξάρτητα από πεποιθήσεις και ιδεολογίες;
Σε ποιους λαβύρινθους χάνονται;
Τι κουβαλά η σκούφια τους;
Μήπως η βιοπάλη ή το ψευτοβόλεμα δεν αφήνουν χώρο στη γνώση και το στοχασμό;
Μήπως στήνουν αυτί στις κακόφωνες σειρήνες πως «όλοι είναι το ίδιο»;
Μήπως η απελπισία και τα χαμένα όνειρα θολώνουν τη λογική τους;
Μήπως βυθίστηκαν στα ντουμάνια και τις μπόχες κι έπεσε σε δίνη το μυαλό;
Μήπως γλυκοκοιτάζουν τους θύτες τους, χτυπημένοι από το σύνδρομο Στοκχόλμης;
Μήπως δεν αντέχουν τη θέα καθαρών προσώπων;
Μήπως άλλους ερωτεύονται κι άλλους παντρεύονται;
Μήπως γέρνουν όπου φυσά ο άνεμος (ΟΦΑ);
Μήπως ασπάζονται πολιτικά κλισέ που φτηνοί προπαγανδιστές τους πλασάρουν;
Μήπως αποφασίζουν με μέτρο προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες σε γνωστούς και συγγενείς;
Μήπως παίρνουν «γραμμή» απ’ το γυαλί της τηλεόρασης ή τις «αναλύσεις» των καφενέδων;
Μήπως ψηφίζουν για ένα γινάτι κι ένα γαμώτο;
Μήπως διαλέγουν πολιτικούς για να τους βρίζουν απ’ την επόμενη μέρα; Πόσες πια φορές να γίνουν κοψοχέρηδες, τα χέρια είναι μόνο δυο.
Μήπως νομίζουν παρακατιανούς και άχρηστους όσους δεν ανήκουν στα πολιτικά τζάκια και τις οικονομικές κάστες;
Μήπως καλοβλέπουν αυτούς που βάζουν σημάδι τους αδύναμους, κατατρεγμένους και αλλιώτικους, φορτώνοντας τους όλα τα στραβά;
Μήπως η ηθική και τιμιότητα που τηρούν στη ζωή δεν μετρά στην κρίση τους για τους πολιτικούς;
Ότι και να συμβαίνει, ας το ξανασκεφτούν, προτού η βλάβη γίνει ανήκεστη και μας πάρει η μπάλα όλους.