Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Μια συνέντευξη συγκλονιστική: Εθελοντές ακτιβιστές, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι...

γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης

Ελίζα Δημητρά
Βρίσκονται παντού. Όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη των συνανθρώπων τους.

Ξεκίνησαν από κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά της γης για να κάνουν την Ελλάδα και ειδικότερα τη Λέσβο δεύτερο τους σπίτι. Άλλοι από την Μαλαισία, άλλοι από την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες,
τη Γερμανία κι όπου αλλού μπορεί να βάλει ο νους σας. Ανάμεσα τους και πάρα πολλοί από τη χώρα μας.

Νεαρά ως επί το πλείστον παιδιά που παράτησαν μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης τα σπίτια τους, τους φίλους, τις δουλειές τους για να ακολουθήσουν το κάλεσμα της καρδιάς τους. Δίχως καμία απαίτηση για οποιοδήποτε αντάλλαγμα πέρα από τη γαλήνη της ψυχής τους...

Ποιοι όμως είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι; Τι είναι εκείνο που τους δίνει δύναμη και κατευθύνει τα βήματά τους; Πόσο διαφορετικοί είναι απ' όλους εμάς που σχολιάζουμε και κριτικάρουμε τα πάντα εκ του ασφαλούς πίσω από μια οθόνη του υπολογιστή μας;

Είχα την ευτυχία να περάσω μια ολόκληρη ώρα με μια από τις ακτιβίστριες της Λέσβου, την Ελίζα Δημητρά. Η Ελίζα είναι μια από τους πολλούς εθελοντές που παρέμειναν άνθρωποι.

Στο τέλος της κουβέντας μας συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο δώρο μού είχε κάνει αφιερώνοντάς μου ένα κομμάτι από τον τόσο πολύτιμο χρόνο της.

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την κουβέντα μας, σας συστήνω ανεπιφύλακτα να την ακούσετε. Είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες κουβέντες που έχω κάνει στη ζωή μου...



Η Ελίζα είναι 29 χρονών, ζει -όταν δεν ταξιδεύει για να βοηθήσει ανθρώπους και ζώα- στην Αθήνα και σπούδασε Μαθηματικά στο Καποδιστριακό και Διατήρηση Βιοποικιλότητας στο Μονπελιέ και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Μυτιλήνη, στα τμήματα Περιβάλλοντος και Επιστημών της Θάλασσας.

Η μεγάλη της αγάπη είναι τα ζώα, έχει συμμετάσχει σε έρευνα με την οργάνωση ''Καλλιστώ'' για τη χρήση των περασμάτων της Εγνατίας Οδού από αρκούδες, λύκους και μικρά θηλαστικά. Ακόμη έχει δουλέψει ως εθελόντρια στην οργάνωση ''Αρχέλων'' και στη ''Μομ'' ως φροντιστής φωκιών και θαλασσίων χελώνων.

Έχει ταξιδέψει στην Ολλανδία με στόχο τη φροντίδα μαϊμούδων και μικρών θηλαστικών μέσω EVS, καθώς και ζώων με ψυχικά τραύματα που έχουν κατασχεθεί από εργαστήρια ή παράνομους κατόχους ανά την Ευρώπη.

Λατρεύει να ταξιδεύει, πάντοτε όμως με στόχο τον εθελοντισμό, έχει βρεθεί για τον σκοπό αυτόν στη Γουαδελούπη αλλά και την Δομινικανή Δημοκρατία...

Κατά τ' άλλα είναι ένα κορίτσι σαν όλα τ' άλλα που λατρεύει τις συναυλίες alternative rock και το αργεντίνικο tango, παρόλο που δεν ξέρει να χορεύει, καθώς και να πηγαίνει κινηματογράφο...

Εκείνο το ''κλικ'' που σου αλλάζει τη ζωή...

Η δουλειά της δε την ενέπνεε, όσο άκουγε για το δράμα των προσφύγων της ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί σε κάτι διαφορετικό. Ήταν συνεχώς δικτυωμένη και εμπλεκόταν όλο και περισσότερο στο ζήτημα των προσφύγων.

-Η μέρα που άκουσα για τον θάνατο του παπα-Στρατή από την Αγκαλιά ήταν αυτό που έκανε το ποτήρι μέσα μου να ξεχειλίσει, λέει η Ελίζα. Σκέφτηκα πως τα παιδιά αυτά από εδώ και πέρα δεν θα έχουν κανέναν να τους σταθεί και είπα πως ως εδώ ήταν, πρέπει να πάω εκεί, συνεχίζει.

Παίρνει λοιπόν δέκα μέρες άδεια από τη δουλειά της την οποία βέβαια πολύ σύντομα εγκαταλείπει καταλήγοντας να ζει 24 ώρες το 24ωρο για τους πρόσφυγες.

-Αν με ρωτήσεις πώς ξεκίνησε, δεν θυμάμαι ειλικρινά να σου πω. Έτσι απλά ξεκίνησε, από μόνο, σαν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, συμπληρώνει.

Φωτογραφία της Ελίζας Δημητρά
Στην αρχή πήγε στη Λέσβο με σκοπό να βοηθήσει κάποιους φίλους της Ιταλούς που ήθελαν να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ. Φτάνει στη Μυτιλήνη έχοντας περάσει όλη την προηγούμενη νύχτα της παρακολουθώντας στο monitor τις προσπάθειες ενός μικρού καραβιού που προσπαθούσε να περάσει στη Λέσβο, κάτι βέβαια που έκανε σχεδόν σε μόνιμη βάση. Αφού πέρασε την πρώτη μέρα στο νησί με μια οικογένεια Σύριων που ετοιμαζόταν να πάει στη Γερμανία, αποφασίζει να γεμίσει το αυτοκίνητο της με προμήθειες και να πάει προς τον Μόλυβο.

-Δεν πίστευα στα μάτια με όσα έβλεπα στη διαδρομή, μας λέει η Ελίζα. Τα πράγματα έφευγαν με ρυθμούς πολυβόλου, τόσοι πολλοί ήταν οι άνθρωποι που συναντούσα να περπατάνε στο δρόμο. Σοκαρισμένη ήδη έφτασα στο ''OXY'', που βρίσκεται μεταξύ Πέτρας και Μόλυβου. Η κατάσταση εκεί ήταν τόσο τριτοκοσμική που μου είναι αδύνατον ακόμα και να την περιγράψω. Μια εικόνα που δεν τη συνάντησα ούτε στη Δομινικανή Δημοκρατία, συμπληρώνει.

Ο εθελοντισμός είναι τρόπος ζωής...

Φωτογραφία της Ελίζας Δημητρά
Στο ''OXY'' συναντάς κυρίως ξένους εθελοντές. Ανθρώπους που έρχονται από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι εθελοντές δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας πως θα πάνε να βοηθήσουν, είναι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον ακτιβισμό. Μια εύλογη απορία που γεννάται είναι πού βρίσκουν τα χρήματα και ακολουθούν αυτό τον τρόπο ζωής.

-Στην προσπάθειά μου αυτή έχω τη στήριξη των φίλων μου. Στηρίζομαι σε χρήματα που μου προσφέρουν απλόχερα αλλά και σε εκείνα που έχω καταφέρει να μαζέψω ως τώρα από τη δουλειά μου, μας λύνει την απορία η Ελίζα. Το βασικό βέβαια για μένα είναι πως δεν έχω έξοδα διαμονής στη Λέσβο καθώς έχω σπουδάσει εκεί και φιλοξενούμαι από φίλους μου. Υπάρχουν επίσης πολλοί άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο που προσφέρουν απλόχερα τα χρήματά τους στηρίζοντας την προσπάθεια ακτιβιστών, συμπληρώνει. Υπάρχει ας πούμε μια γυναίκα από τις Η.Π.Α. η οποία είναι Σύρια στην καταγωγή και βοηθάει οικονομικά κάθε προσπάθεια εθελοντών που γνωρίζει, καταλήγει προλαβαίνοντας τη σκέψη μας.

Η σχέση με τους πρόσφυγες είναι πια μια σχέση ζωής...

Η Ελίζα νιώθει πια τους Σύριους αδέρφια της. Το προφίλ τους είναι εξαιρετικό, είναι άνθρωποι που είχαν τις ζωές τους και ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο και ξαφνικά βρέθηκαν μέσα σε μια βάρκα να παλεύουν για τη ζωή τους... Έχει κρατήσει επαφές και έχει επικοινωνία με τους περισσότερους που γνώρισε όλους αυτούς τους μήνες.

-Υπάρχει ένας Σύριος φίλος μου που τώρα ζει σε καταυλισμό στη Γερμανία, αναφέρει η Ελίζα, ο οποίος μου λέει πως η κατάσταση εκεί είναι τραγική. Το φαγητό είναι απαράδεκτο και φανταστείτε πως τα φώτα στον καταυλισμό σβήνουν στις 22:00' με αποτέλεσμα ο φίλος μου που παρακολουθεί μαθήματα Γερμανικών σε ένα δωρεάν φροντιστήριο δυο ώρες μακριά να μην μπορεί καν να μελετήσει το βράδυ που επιστρέφει εκεί. Υπάρχει ακόμα ένας 16χρονος ασυνόδευτος που γνώρισα στη Μόρια της Λέσβου που μου στέλνει καθημερινά μηνύματα στα Αραβικά και τα οποία μεταφράζω με Google Translate καθώς δεν καταλαβαίνω λέξη Αραβικά. Έχει τεράστια ανάγκης επικοινωνίας γιατί σκεφτείτε πως μέχρι πριν λίγο ήταν στην Τουρκία με την οικογένειά του και τώρα βρέθηκε ολομόναχος σ' έναν καταυλισμό στη Γερμανία, καταλήγει με σημασία...

Η κατάσταση σε Λέσβο και Τουρκία...

Πολλά λέγονται για την συμπεριφορά των ντόπιων, των κατοίκων της Λέσβου. Τι απ' όλα όσα ακούγονται είναι πραγματικότητα και τι όχι;

-Υπάρχουν κάποιοι ντόπιοι, βέροι Μυτιληνιοί, οι οποίοι δίνουν και την ψυχή τους για τους πρόσφυγες δίχως να το διατυμπανίζουν, μας προλαβαίνει η Ελίζα. Υπάρχουν όμως και πολλοί που επιδιώκουν απροκάλυπτα το κέρδος από αυτή την ιστορία. Υπάρχουν ξενοδοχεία που αρνούνται να δώσουν δωμάτια σε πρόσφυγες αλλά και απλοί άνθρωποι που έχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια που τα ανοίγουν διάπλατα για αυτούς. Δυστυχώς όμως η αναλογία δεν είναι καν 50-50, είναι τουλάχιστον 70-30, μας λέει με πικρία...

Ο καταυλισμός "ΟΧΥ" - Φωτο της Ελίζας Δημητρά
Όσο για τις Αρχές του τόπου; Αφήστε το καλύτερα... Η Αστυνομία κατά κανόνα απλά παρακολουθεί πίνοντας αμέριμνα τον καφέ της, ακόμα και όταν μπροστά της λεηλατούν τα ''κοράκια'' τις βάρκες των προσφύγων.

Τα ''κοράκια'' είναι πάντα εκεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει βάρκα και να μην πεταχτούν πρώτοι να λεηλατήσουν τα πάντα...


Τι συμβαίνει όμως απέναντι, στην Τουρκία; Ποια είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι πριν περάσουν στη χώρα μας;

Φωτογραφία Ελίζας Δημητρά
-Η κατάσταση εκεί είναι πραγματικά απαράδεκτη. Τους κάνουν με κάθε τρόπο τη ζωή δύσκολη ενώ γνωρίζουν πως στο τέλος θα τους αφήσουν να περάσουν, μας λέει οργισμένη. Είναι μέρος του παιχνιδιού αυτό... Τους στριμώχνουν σε κλειστά φορτηγά για ώρες ολάκερες, τους σταματάνε και τους κατεβάζουν πίσω, τους γυρνάνε πίσω στην Κωνσταντινούπολη,
τους ξαναφορτώνουν...

Πραγματικά, όλοι οι Σύριοι που γνώρισα εξοργίζονται μόλις μαθαίνουν για τα δις που δίνει απλόχερα η Ε.Ε. στην Τουρκία.

Μια ακόμα σοβαρή παράμετρος του προβλήματος που δε δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία ως τώρα είναι οι επιπτώσεις του προβλήματος στο περιβάλλον. Μέχρι τώρα πιστεύουμε πως το πρόβλημα είναι μονάχα ανθρωπιστικό. Υπάρχει όμως παράλληλα με την ανθρωπιστική και μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση τα αποτελέσματα της οποίας θα δούμε σύντομα...

-Όλοι βλέπουν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, μας λέει η Ελίζα για το θέμα αυτό. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι τεράστιο. Σε βάθος χρόνου θα δούμε τι υπάρχει μέσα στη θάλασσα, τι θα ξεβραστεί ακόμα, πόσα κητώδη θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα στο άμεσο μέλλον.

Τίποτα δεν πάει χαμένο...

Ελίζα Δημητρά
Με τα σωσίβια και τις βάρκες που μετέφεραν πρόσφυγες και τώρα είναι παρατημένες, οι εθελοντές της Λέσβου φτιάχνουν τα πάντα. Από τσάντες μέχρι στέγες με τα ξύλα και το PVC που παίρνουν από τις βάρκες. Τα πάντα είναι πολύτιμα γι αυτό και είναι τόσο εξοργιστικό να καταλήγουν όλα αυτά στα χέρια των ''κορακιών'' και το κράτος απλά να παρακολουθεί...


Ακόμα και οι μηχανές που ανήκουν τώρα στο Υπ. Οικονομικών θα μπορούσαν να προσφέρονται στους ντόπιους ψαράδες που έχουν παρατήσει τα πάντα και τρέχουν καθημερινά για να σώσουν ανθρώπους.

Στο νησί υπάρχουν 700 τόνοι πεταμένων σωσιβίων που αν πλυθούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Αρκεί να υπάρχει οργάνωση.

-Αυτό είναι το project που τρέχουμε τώρα, μας λέει για το θέμα αυτό η Ελίζα. Προσπαθούμε να στήσουμε μια ΑΜΚΕ που θα κάνει ακριβώς αυτό. Στόχος μας είναι να εργαστούν σ' αυτήν οι ίδιοι οι πρόσφυγες καθώς και ντόπιοι κάτοικοι της Λέσβου. Όλα τα χρήματα που θα βγαίνουν από αυτή την προσπάθεια θα πηγαίνουν με απόλυτη διαφάνεια είτε στο Δήμο της Λέσβου, είτε σε ομάδες που θα βοηθάνε τους πρόσφυγες.

Νιώθω τη ζωή μου να έχει διαλυθεί...

-Έχω εξαντληθεί, η προσωπική μου ζωή έχει πια πεθάνει. Τους φίλους μου δεν τους βλέπω καθόλου, τον άνθρωπό μου ελάχιστα και πάντα υπό μεγάλη πίεση και ένταση, μας λέει η Ελίζα όταν φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο των επιπτώσεων του ακτιβισμού στη ζωή της. Όλοι όσοι είμαστε ακτιβιστές, απ' όποια γωνιά της γης κι αν προερχόμαστε, ζούμε πια διαρκώς σε ένα τεντωμένο σκοινί. Έχει διαλυθεί κυριολεκτικά η ζωή μας, όλοι μας κοντεύουμε να χάσουμε τις σχέσεις μας, όσοι τουλάχιστον δεν το έχουμε ήδη πάθει ακόμα... Δίνεις όλη σου την προσοχή εκεί την ώρα που παλαιότερα είχες έναν άνθρωπο δίπλα σου, τον φρόντιζες, σε φρόντιζε, πέρναγες ωραία. Ποιος ν' αντέξει αυτή την κατάσταση; Όλοι μας έχουμε περιτά κιλά λόγω της απαίσιας διατροφής μας αποκλειστικά με junk food. Δε θυμάμαι καν πότε πήγα τελευταία φορά σουπερμάρκετ για το σπίτι μου. Το ψυγείο και ντουλάπια της κουζίνας μου είναι διαρκώς άδεια... Δεν μπορείς να οργανώσεις τίποτα για σένα, ούτε καν ένα σινεμά. Υπάρχουν άρθρα στον Guardian που μιλάνε ακριβώς γι αυτό το πράγμα, για τις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ακτιβιστών. Γυρνάμε όλοι μας πίσω με κατάθλιψη, κρίσεις πανικού και κάθε είδους ψυχικό πρόβλημα... Όταν έχεις υψηλό δείκτη ενσυναίσθησης και δεν έχεις κάποια μεγάλη οργάνωση να σε προετοιμάζει ψυχολογικά, πέφτεις με τα μούτρα, δίνεις τα πάντα. Και απλά κάποια στιγμή κλατάρεις... Και σκέφτεσαι πως αν κλατάρεις εσύ, ποιος θα μείνει για να βοηθήσει; Κι έτσι φτάνεις να ξεπερνάς τα όρια σου, μας λέει η Ελίζα κλείνοντας τη συζήτηση μας.

Η κουβέντα μου με την Ελίζα Δημητρά ήταν πραγματικά ένα μάθημα για μένα. Ένα μάθημα για το πώς μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος την ώρα που τα πάντα γύρω σου καταρρέουν.

Ελίζα Δημητρά

Να είσαι καλά Ελίζα, κι εσύ και όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι σαν εσένα, και να συνεχίσετε να δίνετε απλόχερα δύναμη σε όλους εμάς...

Πηγή: enfo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου