γράφει ο
Γιώργος Κοκκίνης *
Στη «δημοκρατική», κατά τ’ άλλα, Ευρώπη η ελευθερία έκφρασης του τύπου είναι αδιαμφισβήτητη όπως, επίσης, η σάτιρα είναι καθόλα αποδεχτή, ακόμα κι όταν αγγίζει ευαίσθητα σημεία, όπως ακριβώς στο γαλλικό περιοδικό Charlie Hedbo, χάριν του οποίου οι ηγέτες των περισσότερων χωρών ενώθηκαν στην περιβόητη συγκέντρωση του je suis Charlie, μετά τα τραγικά γεγονότα του Παρισιού, πριν λίγο καιρό.
Αλλά η υποκρισία και η αλαζονεία στην συγκεκριμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς, περισσεύει. Όλα γίνονται για τα μάτια του κόσμου.
Όταν κάποτε τα γερμανικά περιοδικά έβγαζαν εξώφυλλο παρουσιάζοντας την Αφροδίτη της Μήλου ως επαίτη, τότε ήταν σάτιρα, τώρα είναι προσβολή. Δυο μέτρα και δυο σταθμά από τους φίλους μας τους Γερμανούς! Όταν μια άλλη εφημερίδα αποκάλεσε πρόσφατα τον ελληνικό λαό « ηλίθιο», τότε για μια ακόμη φορά οι Γερμανοί δεν ξεπέρασαν τα όρια , αντιθέτως συμβουλεύουν φιλικά, πάντα, για το καλό μας!
Ας μάθουν λοιπόν ο κ. Σόιμπλε και οι λοιποί φίλοι ή εταίροι να ακούνε, να διαλέγονται και να σέβονται, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Ο ελληνικός λαός δεν είναι ούτε γιουσουφάκι ούτε δούλος κανενός.
Ο ελληνικός λαός στάθηκε με σθένος και αυταπάρνηση απέναντι στον ναζιστικό ζυγό και τους συνεργάτες του, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ανατροπή του. Δημιουργώντας, έτσι, μαζί με άλλους αντιστασιακούς λαούς τις συνθήκες για την επανίδρυση της κατακρεουργημένης, απ' τους φασίστες, δημοκρατίας που -υποτίθεται- σήμερα απολαμβάνουμε όλοι.
Και αυτό δεν είναι σάτιρα ούτε ψέμα, είναι ιστορία γραμμένη με το αίμα των προγόνων μας. Το κάναμε τότε και θα το ξανακάνουμε, αν ποτέ χρειαστεί!
Μιλώντας όμως για τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, διαπιστώνουμε πως ουδεμία σχέση έχει με το όραμα που πιθανόν να είχαν στο μυαλό τους κάποιοι οραματιστές, δηλαδή μια Ευρώπη των λαών. Η σημερινή Ευρώπη έχει καταντήσει μια εταιρική ένωση τραπεζών και μονοπωλιακών ομίλων στην οποία η Γερμανία θέλει να έχει τον πρώτο και μοναδικό, ίσως, λόγο. Σκοπός της γερμανικής ηγεσίας είναι, φυσικά, η εξυπηρέτηση των δικών της επιχειρηματιών και οικονομικών ελίτ, πράμα το οποίο το καταφέρνει πουλώντας στον λαό της εθνική περηφάνια βασισμένη στη γερμανική ανωτερότητα και ηγεμονία.
Όμως, όπως ο ελληνικός λαός είναι υπεύθυνος γι αυτούς τους πολιτικούς που τον κυβερνάνε έτσι είναι και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Άρα και στα υπόλοιπα κράτη έχουν τις κυβερνήσεις όπου η πλειοψηφία τις αναδεικνύει και η μειοψηφία, προφανώς, τις ανέχεται. Δικαιολογίες εδώ δε υπάρχουν για κανέναν.
Είτε αρέσει είτε όχι στους κύριους του Βερολίνου, ο ελληνικός λαός εξέλεξε δημοκρατικά μια νέα κυβέρνηση στις 25 Γενάρη (αρέσει - δεν αρέσει σ όλους) κλείνοντας τα αυτιά του στις σειρήνες της καταστροφολογίας΄και της τρομοκράτησης. Σήκωσε, λοιπόν, το ανάστημά του και παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ξένων και ντόπιων διαπλεκόμενων ολιγαρχιών και των γνωστών πολιτικών ανδρείκελων, είπε όχι στην τρομοκρατία και την υποτέλεια.
Συνεπώς, σε μια Ευρώπη που έχει μετατραπεί σε αρένα όπου κατασπαράζονται οι σάρκες των εργαζόμενων προς τέρψιν των αγορών, η Ελλάδα δεν έχει θέση. Δεν χρειαζόμαστε τα νέα νέο-κατοχικά δάνεια και δεν δεχόμαστε να τα πληρώσουμε, καθότι είναι ήδη πληρωμένα πολλάκις. Δεν έχουμε ανάγκη άλλο πια την προστασία τους. Το μόνο που ζητάμε είναι να μας αφήσουν σε ησυχία, να πορευτούμε μόνοι μας και να χαράξουμε ένα νέο δρόμο ανθρώπινο και αξιοπρεπή.
Ο ελληνικός λαός έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί σιγά σιγά πως η μόνη ρεαλιστική λύση για την επιβίωσή του, αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, είναι η έξοδος από την Ευρώπη των αρπακτικών. Τώρα, πλέον, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες. Σε μια Ελλάδα όπου ο λαός θα έχει την εξουσία, όπου η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη θα είναι οι βασικοί πυλώνες της νέας αυτής λαϊκής δημοκρατίας, μπορούμε να ονειρευτούμε και να δημιουργήσουμε μια ανθρώπινη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς δυστυχία, όπου ο κόπος και ο ιδρώτας όλων μας θα καρπώνεται από εμάς κι όχι από ξένους και εγχώριους νέο-φεουδάρχες.
Τους χαρίζουμε, λοιπόν, τις τράπεζες-τοκογλύφους, τις επιχειρήσεις-σκλαβοπάζαρα, τους διαπλεκόμενους εγχώριους συνεργάτες και τα τσιράκια τους και προχωράμε χωρίς αυτούς με το κεφάλι ψηλά όμως, για μια νέα εποχή. Μια νέα εποχή, οπού όταν θελήσουν και οι άλλοι λαοί να πάρουν στα δικά τους χέρια την εξουσία, τότε θα μπορούμε να ξαναμιλήσουμε για μια άλλου τύπου Ένωση.
Στο τέλος τέλος, ας μας αφήσουν να αγχωνόμαστε εμείς για το πώς θα τα καταφέρουμε και κοιτάξουν να δουν πώς αυτοί θα τα καταφέρουν χωρίς εμάς…
* πολίτης του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης,
πρώτος επιλαχών δημοτικός σύμβουλος
πρώτος επιλαχών δημοτικός σύμβουλος
με τη Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού-Αργυρούπολης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου