Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

Ομιλία της δημοτικής συμβούλου Ελένης Μωραϊτη για τον ξενώνα ασυνόδευτων προσφυγόπουλων στο Μοσχάτο



Θα κάνω μια σύντομη περιγραφή της προσφυγικής κρίσης, θα αναφερθώ στον ξενώνα της οδού Κων/πόλεως και τέλος θα κάνω προτάσεις.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διδάσκει ότι το 2015, μέσα σε δώδεκα μήνες, ένα εκατομμύριο άνθρωποι κυνηγημένοι από πόλεμο, πείνα, φτώχεια έπεσαν στη θάλασσα, σε αυτά τα 4,1 μίλια που χωρίζουν τα μικρασιατικά παράλια από τα νησιά του Αιγαίου για να σωθούν.


Ο ελληνικός λαός με αυταπάρνηση τούς έσωσε από τα κύματα, τούς περιέθαλψε και βοήθησε τους περισσότερους, την συντριπτική πλειοψηφία, να συνεχίσουν τα ταξίδι τους προς την δική τους γη της Εδέμ, διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο τις ιδέες του διαφωτισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Μετά την επικράτηση στην Ευρώπη της ξενοφοβίας και του κλεισίματος των βόρειων συνόρων, μετά την συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας και τον απελπιστικά αργό ρυθμό υλοποίησής της λόγω των γνωστών προβλημάτων στην γειτονική μας χώρα, έχουν παραμείνει στη χώρα μας εγκλωβισμένοι περίπου εξήντα χιλιάδες άνθρωποι. Προφανώς και υπάρχουν προβλήματα. Η προσπάθεια να γίνουν όσο το δυνατόν καλύτερες οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των ανθρώπων πρέπει να είναι συνεχής. Στις προσφυγικές ροές υπάρχουν πολλά παιδιά. (24,5% των εισερχομένων ανδρών και 31,9% των εισερχομένων γυναικών είναι κάτω των 18 ετών). Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Στον πόλεμο οι γονείς προσπαθούν με κάθε τρόπο να γλυτώσουν πρώτα τα παιδιά τους.

Ήδη τα παιδιά αρχίζουν να πηγαίνουν σχολείο. Το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ταύρου είναι από τα πρώτα σχολεία στο οποίο λειτούργησε τάξη για προσφυγόπουλα και πρέπει να ήμαστε περήφανοι, ως κάτοικοι Μοσχάτου και Ταύρου, που οι γονείς, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί υποδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα με ζωγραφιές και γλυκίσματα. Τους ευχαριστούμε.

Τα παιδιά του ξενώνα έχασαν τους γονείς τους ή τους συνοδούς τους κατά το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς. Αυτά τα παιδιά χωρίς την προστασία των κηδεμόνων τους είναι ευάλωτα σε πολλούς κινδύνους, όπως εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων και πορνεία και η πολιτεία μας, αλλά και η κοινωνία μας οφείλει να τα προστατεύσει. Η προστασία τους είναι, αν μη τι άλλο, θέμα πολιτισμού και ανθρωπισμού.

Τα ασυνόδευτα παιδιά παραμένουν στους ξενώνες μέχρι να μετεγκατασταθούν και να επανενωθούν με μέλη των οικογενειών τους σε άλλες χώρες της ΕΕ, ενώ για κάποια άλλα που είναι ορφανά, ακολουθεί η αποκατάσταση και ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία. Για αυτά δεν υπάρχει άλλη λύση.

Προφανώς και υπάρχουν προβλήματα στον ξενώνα της πόλης μας. Να κάνουμε τώρα μόνο απαρίθμηση των κατά καιρούς προβλημάτων δεν βοηθά. Σίγουρα υπάρχουν και οι καυγάδες /συρράξεις μεταξύ των εφήβων, που φιλοξενούνται στον ξενώνα. Όλοι και όλες οι έφηβοι σε όλο τον κόσμο, από όλες τις φυλές, έχουν την ορμητική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει την ηλικία. Πολλές φορές αυτή η εφηβική ορμητικότητα οδηγεί και σε παραβατικές συμπεριφορές. Η επιστήμη μάς διδάσκει ότι ο καλύτερος τρόπος σωφρονισμού για τέτοιες συμπεριφορές είναι η παιδεία, η εκπαίδευση και η κοινωνικοποίηση.

Το αστυνομικό δελτίο, όμως, δεν έχει μόνο τους καυγάδες μεταξύ των εφήβων τροφίμων του συγκεκριμένου ξενώνα, αλλά και επιθέσεις, όπως πυροβολισμός στα τζάμια του ξενώνα από κάποιους “χρήσιμους ηλίθιους”, που με τη ρατσιστική συμπεριφορά τους επιτείνουν το πρόβλημα.

Η μέχρι τώρα παρέμβαση των Μ.Κ.Ο. δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων και δεν γενικεύω, δεν λέω ότι είναι όλες ίδιες. Θα ήταν χρήσιμο:

α) Ένας απολογισμός - δημόσιος, πέραν από τους ελέγχους, για το πώς διαχειρίζονται τα χρήματα που λαμβάνουν.

β) Να δούμε αν υπάρχει ένας κοινωνικός λειτουργός ανά δεκαπέντε παιδιά, όπως είναι ο κανόνας. Αν υπάρχει ψυχολόγος, ένας για τριάντα παιδιά. Και τι ποιότητας είναι η φροντίδα και η φύλαξη που τους παρέχεται. Αυτά όμως είναι στην εποπτεία του κράτους και όχι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, εμείς ως δημοτικό συμβούλιο απαιτούμε την άμεση άσκηση του ελέγχου από το κράτος.
Με την αστυνόμευση μακάρι να λυνόταν το πρόβλημα. Η γνώμη μου είναι ότι ο πληθυσμός των ανήλικων στον ξενώνα είναι πάνω από τον κανονικό. Με την δημιουργία των νέων ξενώνων, που γνωρίζω ότι προβλέπεται, άμεσα απαιτείται να μειωθεί ο πληθυσμός στον ξενώνα και όσο το δυνατόν να ομογενοποιηθεί ηλικιακά. (Όχι μικρά παιδιά και έφηβοι μαζί).

Εμείς -για να είμαστε χρήσιμοι και να καταλήξει σε ένα δια ταύτα η σημερινή συζήτηση- ως δημοτικό συμβούλιο, ως δήμος, οφείλουμε στο μέτρο που μας αντιστοιχεί να είμαστε σε συνεργασία με τους υπεύθυνους του ξενώνα. Να γίνει συνάντηση του δημάρχου, των αντιδημάρχων και των επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων με τους υπεύθυνους του ξενώνα. Να συμφωνηθεί ένα πρόγραμμα διαπολιτισμικών δράσεων, που θα βοηθήσει στην αμοιβαία κατανόηση, ώστε και τα παιδιά να μη νιώθουν έγκλειστα και ιδρυματοποιημένα και οι κάτοικοι να ηρεμήσουν.

Ένα παράδειγμα τέτοιας δράσης: το ΚΔΑΠ «Δημήτριο» κάθε Σάββατο προσκαλούσε παιδιά από τον ξενώνα να παίξουν με τα υπόλοιπα παιδιά. Μια εξαιρετική και χρήσιμη προσφορά. Τέτοιου είδους δράσεις εννοώ.

Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπονται θα βρουν τους δικούς τους και θα φύγουν. Ας έχουν από μας τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπάρχουν όμως και ανήλικοι / παιδιά, που από τον πόλεμο, από την προσφυγιά έχασαν για πάντα την οικογένειά τους. Τα παιδιά αυτά έχουν περάσει τραγικές καταστάσεις, βρέθηκαν στην πόρτα μας, είναι πλέον δικά μας παιδιά και οφείλουμε στο όνομα της ανθρωπιάς μας και του πολιτισμού μας, να τα φροντίσουμε, να τα αποκαταστήσουμε, να τα μορφώσουμε και να τα κάνουμε χρήσιμα μέλη της κοινωνίας μας. Είναι οι σημερινοί και αυριανοί γείτονές μας.

Θα ήθελα να σας μεταφέρω προσωπική μου εμπειρία από τη φοίτηση κάποιων παιδιών του ξενώνα στο 6ο Δημ. Σχ. Μοσχάτου, για να ακουστεί ότι μπορούμε κι εμείς να «πάρουμε» από αυτήν την κατάσταση. Μία μητέρα που το παιδί της φοιτούσε στην ίδια τάξη με δύο προσφυγόπουλα μάς είπε: «Αυτές τις μέρες το παιδί μου δέχεται το καλύτερο μάθημα στο σχολείο. Μάθημα ιστορίας και μάθημα ζωής. Έχει αλλάξει η στάση ζωής του μετά από αυτή την εμπειρία».

Τον Σεπτέμβρη του 2015 στο Ταε Κβο Ντο πλησίασε ένας νεαρός Αφγανός κάποιους από τους αλληλέγγυους πολίτες και τους ρώτησε:

- Γιατί μας βοηθάτε;
- Γιατί θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.

* η Ελένη Μωραΐτη είναι Δημοτική Σύμβουλος
με τη Δημοτική Ριζοσπαστική Παράταξη «Πολίτες σε Δράση για την Ανατροπή»


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου